2. De eerste onderzoeken

3 januari 2019 9 Door Twan

Woensdag 5 december

Vanavond Sinterklaas avond maar eerst even een PET en CT scan laten maken. Er wordt een radioactief middeltje in mn lijf gespoten en ik moet een uurtje rustig en onbeweeglijk blijven liggen. Daarna volgt de PET en CT scan. Het was redelijk relaxed totdat ik naar buiten ging en de verpleegkundige vroeg of ik lang op de uitslag moest wachten… Had ze misschien iets gezien wat niet goed was?

Een vlakke sinterklaasavond volgt, de kinderen blij en ik afwezig met mijn gedachten ergens anders..

Donderdag 6 december 9.30u

Ik was gewaarschuwd dat het bronchoscopie onderzoek niet fijn zou zijn. Je keel wordt verdoofd met een spray. Je voelt dan letterlijk een blok in je keel en je kunt niet meer slikken. Je gaat op een bedje liggen en dan gaat de longarts met een camera via je keel en stembanden naar binnen in je longen kijken. Daar haalt hij dan weefsel weg en bekijkt de longen.

Ik had er bij voorbaat geen heel goed gevoel bij. Misschien wel omdat ik juist die ochtend bloed ophoestte. Dat deed ik eerder al een heel klein beetje af en toe maar vandaag was het gewoon niet goed en te veel.

Ik zou heel gedetailleerd kunnen beschrijven hoe het ging, maar de bottom line is dat het een heel erg vervelend onderzoek is.. ik moest verschrikkelijk hoesten, er werd een zoutoplossing in mn longen gespoten en ook weer opgezogen én ik merkte dat de arts niet tevreden was en dat hij moeite moest doen om te krijgen wat hij wilde.

Na het onderzoek mocht ik een paar minuten uitrusten en toen kwam de arts naar me toe. Ik zag aan zijn lichaamstaal dat het foute boel was. ‘Ik kan je niet geruststellen’, zei hij bijna nederig, ‘Ik zie een actief proces in de slijmvliezen.’! Duidelijke taal! Terwijl ik nog lag bij te komen van het onderzoek klonk de opmerking als een strafeis van formaat van de officier van Justitie.

Ook de verpleegkundige benaderde me nederig en bracht me terug naar Miriam die in de wachtkamer zat te wachten. Twee passen voor ik bij Miriam was vroeg ze, terwijl ook hier de wachtkamer vrij vol zat en iedereen ons zag, of we misschien even apart wilden zitten in een kamertje… huh? Is het echt zó erg??!?! Ik was verdoofd en er kwam even niks meer binnen.

Gaandeweg de dag daalt de ernst van het onderzoek in. Het wordt tijd om mn zakelijke zaken te gaan regelen/in gang te zetten/stopzetten en mensen langzaam maar zeker te gaan inlichten. We hebben maandag pas weer een afspraak met de oncoloog om de onderzoeken te bespreken. In het weekend werken ze niet!

Ik had de week voorafgaand aan deze horror droom een nieuwe camera gekocht. Die krengen kosten nogal wat. En nu? Zou dat hele proces nog kunnen worden terug gedraaid? Ik moet mijn broodfonds inschakelen. Mijn kantoor opzeggen. Afspraken en opdrachten verzetten maar waarschijnlijk gewoon annuleren. Mijn bedrijf stilleggen. Voor hoe lang, en dan?

Het tweede helse weekend breekt aan en moet worden overwonnen met nog meer onzekerheid dan daarvoor. Dit is killing! Onwerkelijk! Niet waar! Maar helaas wel! Alles doet pijn. Is dat kanker of stress? Hoe erg zou het zijn. Hoe lang heb ik nog? Is het leven over of komt het goed? Zie ik mijn kinderen nog opgroeien? Kut, ik wil helemaal niet dood gaan!! Ik heb nog zoveel te doen!!!